De seniele financier van Bin Laden
Verleden week trok de Amerikaanse president Barack Obama nog maar eens op bezoek naar Saoedi-Arabië voor een gesprek met de Saoedische koning Salman ‘de Hakbijl’ bin Abdoelaziz al Saoed. Zijn vierde gesprek al. En dat belooft een lastig onderhoud te worden.
Een televisiescherm
Zeker na het grote interview van vorige maand met het tijdschrift The Atlantic waarin Obama een aantal zogenaamde bondgenoten, waarbij Saoedi-Arabië, ronduit ‘free riders’ (profiteurs) noemde. Bij het Huis van Saoed in Riaad was men begrijpelijkerwijze woedend.
Het ooit in 1945 ontstane en solied ogende bondgenootschap tussen Washington en Riaad lijkt dan ook op springen te staan. En daarvoor zijn er wel heel veel aanwijzingen. Wordt het Huis van Saoed het volgende doelwit van de Amerikaanse agressie? Het lijkt niet meer uitgesloten. Goed te weten is dat de VS de Saoedische olie ook niet meer nodig heeft.
De in de VS actieve Britse schrijver Simon Henderson deed op de website van Foreign Policy een boekje open over Saoedi-Arabië en koning Salman ‘de Hakbijl’. Een vernietigend beeld dat hij dankte aan info komende van het Witte Huis en dat men bij Foreign Policy publiceerde juist toen Barack Obama met zijn Air Force One neerstreek in Riaad voor een gesprek met diezelfde koning Salman. Van provocatie gesproken.
Typerend voor de relatie tussen beide staten is een verhaal van de Britse in de VS actieve schrijver Simon Henderson dat gisteren woensdag in Foreign Policy (1) verscheen en dat de huidige relatie beschreef. Een schokkend relaas.
Zo werden er in het artikel details vrijgegeven over de private gesprekken tussen de twee staatshoofden. Waarbij een vernietigend beeld werd geschetst van de mentale toestand van de Saoedische koning Salman.
Die bleek, luidens de auteur, niet meer in staat tot een goed gesprek en moest alles wat hij diende te zeggen aflezen van een televisiescherm dat men dan maar gemakshalve verborg achter een zeer groot boeket bloemen.
Bij een ander gesprek moest, nog steeds volgens de auteur, zijn zoon, tweede kroonprins Mohammed bin Salman al Saoed, de zaak zelfs overnemen van zijn vader. Een voor de familie al Saoed dus misschien wel correct maar ronduit beledigend artikel.
En daar is al Qaeda
Maar dat was nog verre van voldoende voor de auteur. Zo schreef hij, stellende zich te baseren op officiële Britse en Amerikaanse bronnen, dat het Saoedische vorstenhuis aan Bin Laden en zijn al Qaeda sinds 1995 al honderden miljoenen dollars heeft gegeven.
Dit om zo het land met rust te laten. Betalingen die, stelde een Britse bron als een soort uitsmijter op het einde van het stuk, vermoedelijk ook nu nog doorgaan. Kan het straffer? Natuurlijk niet!
En dit allemaal in een artikel dat juist verscheen op de dag dat Air Force One met Obama arriveerde in Riaad. Het leek wel of Obama wat geschenkjes meehad voor zijn gastheer. Want dit verhaal van Simon Henderson kon immers alleen gebaseerd zijn op informatie komende uit de directe omgeving van Obama. Waarbij de datum van publicatie, woensdag 20 april, bijna zeker moedwillig was gekozen. Het is een signaal dat kan tellen.
Komt daarbij dan nog het maandag in The Financial Times gepubliceerde artikel dat Saoedi Arabië dreigde om zijn Amerikaanse tegoeden, zijnde vooral voor 760 miljard dollar aan Amerikaanse overheidsobligaties, onmiddellijk te verkopen indien een wetsontwerp wordt aangenomen welke Saoedi Arabië bij de aanvallen van al Qaeda van 11 september 2001 betrekt en hen daarom aansprakelijk stelt. Een verhaal dat vermoedelijk ook door de VS werd gelekt. Het wordt ook afgedaan als blufpoker.
Het moet daar een leuk onderonsje geweest zijn tussen de Amerikaanse president Barack Obama en de Saoedische koning Salman ‘de Hakbijl’ en zijn clubje prinsen. Zouden ze op de vuist geweest zijn? Belangrijk is echter de gevolgen te zien van deze Amerikaanse provocatie. Daarvoor is het uitkijken en mogelijks nog wat afwachten.
Zoals de krant stelde vrezen de Saoedi dat de VS die gelden gewoon gaan aanslaan. Iets wat de VS voorheen al deed met bijvoorbeeld Iran. En alsof dit allemaal nog niet voldoende is kwam (toevallig?) gisteren nog het bericht dat documenten over deze aanslagen van een van die kapers van september 2001 teruggevonden werden. En die staken luidens dit verhaal in een officiële envelop van de Saoedische ambassade in Washington.
De teneur in de Amerikaanse pers over dat wetsvoorstel rond Saoedi-Arabië en die aanslagen van 2001 is dat dit voorstel het zeker in de Senaat ook zal halen. Vermoedelijk al volgende week. Waarna het wel nog naar het Huis van Afgevaardigden moet. Obama belooft zich wel te verzetten en spreekt van een veto, maar klopt dit wel en wat zal dit ‘verzet’ juist inhouden?
Wel stelde hij dat de 28 tot heden geheim gehouden pagina’s van het uit 2002 daterende onderzoeksrapport rond die aanslagen weldra zal openbaar gemaakt worden. Wat de Amerikaanse regering en media de gelegenheid geeft met volle kracht ten aanval te gaan tegen het salafistische koninkrijk. Wat belooft.
En luidens een boel verklaringen staat in die al 24 jaar geheim gehouden pagina’s het bewijs van de betrokkenheid van de Saoedi’s bij die aanslagen. En die belofte om dit openbaar te maken deed Obama enkele dagen voor zijn vertrek naar Saoedi Arabië.
In de conclusies van het eerste rapport staat dat er geen bewijzen zijn voor de betrokkenheid van de Saoedische regering ‘als instituut’ of van ‘hooggeplaatste figuren’ van het land. Maar wat wil dat juist zeggen als een instituut en wat zijn die exact hooggeplaatste figuren? En waarom voegde men toen juist die termen ‘als instituut’ en ‘hooggeplaatste’ toen aan die besluiten?
De mensenrechten
Intussen is al meer bekend geraakt van de gesprekken gisteren tussen de Amerikaanse minister van Defensie Ash Carter en de ministers van Defensie van Saoedi-Arabië en enkele andere Golfstaten. En dat bleek volgens Reuters niets op te leveren, geen nieuwe beloftes, geen nieuwe wapenleveringen, niets. Een lege doos dus en uiteraard een slecht voorteken.
Ook bleek uit de gesprekken van Obama en andere leden van het Amerikaans gezelschap met de lokale potentaten dat er behoudens wat (lege?) beloften niets concreets werd afgesproken. De misschien wel enige straffe verklaring van Obama na de gesprekken was volgens Reuters dat hij zijn gesprekspartners opriep te strijden tegen het sektarisme dat voor hem een ‘vijand van vrede en voorspoed is’. Een ferme sneer naar de gastheer.
Opvallend is zeker ook dat The New York Times melding maakte van een privaat gesprek van Obama met kroonprins Mohammed bin Zayed al Nahyan al Saoed maar niet met de adjunct-kroonprins Mohammed bin Salman. De eerste studeerde in de VS, de andere alleen in Saoedi-Arabië zelf. Waarbij de 30-jarige Mohammed bin Salman duidelijk de sterke man van het land is die zijn neef en rivaal voor de troon kon opzij duwen.
Geen verrassing is ook het feit dat volgens het persbureau Reuters, Obama in zijn gesprek van twee uur met de koning en een stel prinsen, het ook had over de toestand van de mensenrechten in het land van de familie al Saoed.
Het was volgens The New York Times het moeilijkste punt op de agenda van het onderhoud tussen beiden waarbij men het ook had over de vele onthoofdingen. Een nieuwigheid binnen die relatie welke natuurlijk in de lijn der verwachtingen lag. Wil men een land pesten dan begint Washington over mensenrechten. Het is ho zo klassiek.
Hoeft het te verbazen dat de aankomst van Obama in Riaad in tegenstelling tot vroeger niet rechtstreeks op de lokale TV te zien was? Hij werd er niet eens ontvangen door een minister maar door de gouverneur van Riaad. Een belediging terug van koning Salman de Hakbijl.
Die van de andere dignitarissen uit de Golfstaten kwamen wel op TV. De gesprekken van Obama in Riaad beloven dan ook erg moeilijk te gaan verlopen. Het zijn immers (sic) bondgenoten. De grote vraag is natuurlijk welke gevolgen dit zal hebben voor de situatie in bijvoorbeeld Jemen, Syrië, Libanon en Irak (2). Voor het antwoord hierop is het wel nog wachten.
1) Foreign Policy, The Long Divorce, Simon Henderson, 20 april 2016. http://foreignpolicy.com/2016/04/19/the-long-divorce-saudi-arabia-obama/?utm_source=Sailthru&utm_medium=email&utm_campaign=New%20Campaign&utm_term=%2AEditors%20Picks
Simon Henderson begon zijn carrière bij de BBC en werkte nadien bij The Financial Times. Hij is tegenwoordig werkzaam bij The Washington Institute, een van de vele lobbygroepen en studiediensten die de VS rijk is.
Hij is vooral een specialist in zaken als energie en de toestand rond de Perzische Golf. Met de nadruk op Saoedi Arabië over welk land hij al enkele boeken schreef waaronder ‘After king Fahd’. De man is in het salafistische koninkrijk dan ook zeer goed gekend en zeker niet geliefd.
2) Uit allerlei documenten is gebleken dat de voornaamste financier van al Qaeda in de jaren tachtig en negentig de toenmalige gouverneur van Riaad was die ook dubbelde als hoofd van een zogenaamde liefdadigheidsinstelling, lees de financier van extremistische bewegingen zoals al Qaeda. Liefdadigheid à la Saoedi. Die man noemde prins Salman bin Abdoelaziz al Saoed, de huidige blijkbaar bijna seniele Saoedische koning.
Uiteraard staat het praktisch vast dat figuren en organisaties binnen de Amerikaanse overheid van toen zeker ook betrokken waren bij die aanslagen van 11 september 2011. Maar dat luik van die zaak zal wel nog wat verborgen blijven.
Nawoord
Tijdens de debatten over het wetsvoorstel rond de aanslagen van 11 september 2001 door al Qaeda hebben zowel Bernie Sanders als Hillary Clinton zich uitgesproken voor het eventueel aansprakelijk stellen van Saoedi-Arabië voor die aanslagen. Iets waartegen Obama ogenschijnlijk stelt zich te verzetten.
Dat de democratische presidentskandidaat Bernie Sanders zich daarmee akkoord verklaart is natuurlijk geen verrassing. Wat betreft Hillary Clinton is dit wel een grote surprise.
Uiteraard is de oorlogszucht van Nazi Bilderberg trekpop Hillary Clinton een feit maar dat wil niet zeggen dat ze als president Syrië als doelwit hoeft te nemen. Er zijn zoveel landen die men kan aanvallen. En dat hoeft ook niet met wapens te gebeuren. Het Amerikaanse arsenaal aan middelen voor agressie is zeer groot. De Saoedi’s zouden blijkbaar wel eens van een koude kermis huiswaarts kunnen keren. Haar recente stellingname rond die aanslagen moeten in Riaad nog meer alarmbellen hebben doen afgaan.
Verwacht wordt dat zij de nieuwe Amerikaanse president wordt en de hoop van de Saoedi’s is dat men snel de hielen zal zien van Obama om dan met open armen Clinton en haar nieuw buitenlandse beleid rond het Midden-Oosten te verwelkomen.
Dat wordt door velen ook verwacht met o.m. meer steun voor die Syrische salafistische terreurgroepen. De uitlating van Clinton in dit dossier kan natuurlijk puur electoraal gezien worden maar het is hoe dan ook voor de Saoedi’s een teken aan de wand dat men niet teveel moet rekenen op Clinton en haar nieuwe staf. Uiteindelijk was het Clinton die als minister van Buitenlandse zaken de cruciale opening naar Iran maakte dat leidde tot het akkoord tussen Washington en Teheran.
