Financieel

Als er één land herhaaldelijk weerstand heeft geboden aan het kamikaze-beleid van Mario Draghi, dan is het wel Duitsland.

De Duiters hebben behoorlijk wat centen op bankrekeningen staan en zien de waarde daarvan niet graag uitgehold.

Bovendien weten ze in Duitsland iets over de risico’s van geld printen.

Ze hebben daar al ééns een periode van hyperinflatie gekend en zijn nog niet vergeten hoe dit uiteindelijk het pad effende voor de nazi’s.

Tijdens het interview ging het dan ook al snel over de lage rentes waarmee Duitse spaarders geconfronteerd worden.

Want net zoals de noodleningen aan Zuid-Europa, zijn eigenlijk ook de lage rentes een soort van transfer.

Maar Draghi merkt op dat consumenten het allemaal zelf in handen kunnen nemen.

Ze moeten namelijk niet enkel hun geld in een spaarboekje steken.

“Er zijn ook andere mogelijkheden”, aldus Mario Draghi.

Wel, wel, wel.

Dat is interessant.

De voorzitter van Europese Centrale Bank die spaarders wijst op alternatieven.

Als een centraal bankier dit op deze manier zegt, dan kan het geen kwaad om daar ééns heel goed over na te denken.

In feite erkent hij hier dat de ECB een ramp is voor je spaargeld, maar je krijgt wel de goede raad om andere beleggingen te overwegen als je veiliger oorden zoekt voor je geld.

Veel duidelijker dan dit, ga je het niet meer horen denk ik dan.

Al zullen de meeste spaarders er ook nu voor kiezen om deze woorden in de wind te slaan.

Welke andere mogelijkheden, vraag je?

Wat mij betreft, zijn er momenteel twee.

Goud en Zilver !!

Wim Van den Eynde is een van de onderzoeksjournalisten van de VRT. Een van de weinige journalisten van de VRT die nog echt opzoek is naar feiten en waarheid, kunnen we zeggen.

Van den Eynde werd in het verleden op non-actief geplaatst bij de openbare omroep, nadat hij mede-auteur was van het spraakmakende boek ‘De Keizer van Oostende’, over de stinkende praktijken van Johan Vande Lanotte (SP.a).

Nu komt de journalist met een nieuw boek. “Fortisgate. Een stresstest voor justitie’ is pas verschenen bij Van Halewyck uitgeverij.

Over Fortis en Dexia zijn al genoeg artikelen en boeken geschreven, gedurende de afgelopen jaren. Dat we door de toenmalige Regering Leterme bedrogen zijn bij het leven, weet iedereen.

Tot op de dag van vandaag kost de bankencrisis de Belgische belastingbetaler, netto, 10 miljard euro. Dat plaatst de uitspraak ‘we gaan er nog aan verdienen!’ van Leterme in een ander daglicht.

Het boek van Wim Van den Eynde is interessant omdat het niet ingaat op de economische kant van het verhaal (waar zoals gezegd al boekenkasten mee gevuld zijn). Wel duikt hij in de juridische (onder)wereld.

Het echte schandaal van Fortisgate is dat het Hof van Beroep van Gent heeft meegeholpen om heel wat ontsporingen in dat dossier toe te dekken. De uitvoerende, wetgevende en juridische macht kwamen in dat Fortis-dossier allemaal samen. Van scheiding der machten was dus geen sprake.

Een van de belangrijke figuren in het boek is Paul Blondeel, de Kamervoorzitter van het Brusselse Hof van Beroep. De voorzitter wilde, volgens het boek ‘Fortisgate’, zelf wegen op de verkoop van Fortis (meer specifiek: de hele verkoop tegenhouden) en bracht, aldus de auteur, de hele Belgische staat in gevaar.

Een andere naam die prominent aan bod komt is die van Christine Schurmans, raadsheer van het Hof van Beroep.

Het zou Ghislain Londers zijn, als Eerste Voorzitter van het Hof van Cassatie, die sprak over politieke inmenging en schending van het beroepsgeheim – door Schurmans – in de Fortis-affaire, die de hele regering ten val zou brengen uiteindelijk.

Londers schreef een brief aan Kamervoorzitter Herman Van Rompuy, waarna de brief in handen kwam van andere parlementsleden. Na de beschuldiging van politieke inmenging, viel de regering van Leterme.

Bij de saga rond Fortis speelden dus vele belangen: Mensen die de verkoop – om persoonlijke redenen wilden tegenhouden – en andere lieden die de politiek gingen benaderen om de verkoop toch te laten doorgaan.

België, het land van de onopgeloste problemen, waar de elite elkaar naar het leven staat en waar diezelfde elite het land vol rancune bestuurt. De burger kijkt er naar en zwijgt. Van den Eynde heeft met dit boek niet gezwegen.

De negatieve rente van de ECB werd door commerciële banken eerst doorgerekend aan bedrijven. Enkele banken rekenen de kost echter ook al aan aan particulieren. Een Zwitserse bank zag zo 4% van zijn spaargeld verdwijnen!

‘Alternative Bank Schweiz’ was één van de eerste banken die een negatieve rente aanrekende aan particulieren. In november begonnen klanten de kostprijs van het slechte beleid van de ECB op hun rekeninguittreksels te zien.

Nu enkele maanden verder is het resultaat van die maatregel bekend.

Wat het aantal klanten betreft valt het nogal mee: dat getal bleef stabiel. In de twee eerste maanden verloor de bank 1.797 klanten en kwamen er 1.830 bij.

Maar wat betreft spaargelden is er minder goed nieuws: de deposito’s slonken met 4%!
49 miljoen euro verdween er van de rekeningen.

Misschien lijkt dat niet veel, maar bedenk dan dat banken maar een geringe hoeveelheid reserves aanhouden. 4% is heus wel veel als je bijvoorbeeld maar 20% van het geld echt in kas hebt!

Het is verontrustend nieuws, want de rente die de bank aanrekent is 0,125%. Als er nu al 4% van de deposito’s vertrokken, wat zal er dan gebeuren als de rente nog verder onder nul gaat?

Bovendien gaat het hier om een alternatieve bank à la Triodos. Dat zijn doorgaans niet het soort mensen dat actief op zoek gaat naar de beste deals.

Deze klanten vinden het belangrijker dat hun geld uitgeleend wordt op een manier die zijn ethisch verantwoord vinden: aan NGO’s, sociale projecten, ziekenhuizen, enz.

Als zelfs zij nu met hun geld beginnen schuiven om een beter rendement te behalen, stel je dan voor hoeveel schade een negatieve rente bij een gewone bank kan veroorzaken.

De topman van de bank, Martin Rohner, verklaarde dat niet al dat geld zomaar verdween. Een deel ervan werd in beleggingen gestopt.

En hier vinden we dan een mogelijke manier om op de trend van de negatieve rentes in te spelen: beleggen in de producten waar het spaargeld naartoe zal vluchten.

Dividendaandelen, blue chips… dat kunnen bijvoorbeeld producten zijn waarnaar de goede huisvader op zoek zal gaan als ook zijn bank een negatieve rente invoert.

Wie zich nu al voorbereidt kan deze trend voor zijn…

Bron: WSJ
Foto: Images Money

De eurocrisis is volop terug van weggeweest.

Daar lijkt het alvast op nu de angst over de toekomst van de euro terug de bovenhand neemt op de gecreëerde vluchtelingencrisis. Sinds afgelopen zomer werd de eurocrisis overschaduwd door de vluchtelingenproblematiek. Nu deze binnen Europa onder controle lijkt te komen (Griekenland uitgezonderd) komt de ware economische situatie terug naar boven.

Er duiken meer en meer geruchten op in de wandelgangen van een nakende storm. Voornamelijk in Duitsland gaan er meer en meer radicale stemmen op om uit de euro te stappen waardoor ook de voorstanders van de euro worden gedwongen om een hardere lijn in te nemen. Voor bondskanselier Fuhrer Merkel breken er nog enkele harde tijden in om de Duitse bevolking te overtuigen van het voortbestaan van de euro.

In het bijzonder zijn de lage intrestvoeten verantwoordelijk voor het Duitse ongenoegen bij de gewone man. Hierdoor zien velen het geld op de bank verminderen of ziet men de beloofde pensioeninkomsten smelten als sneeuw voor de zon.

Daarbij blijft de kritiek in Noord-Europa aanzwellen dat de ECB te weinig druk zet op de Zuiderse landen om hun economie te hervormen. Zowel de competitiviteit als de enorme schuldenberg in Zuid-Europa zijn ronduit zorgwekkend te noemen waarbij de kans op een hervorming steeds kleiner wordt. Deze hervormingen zouden enkele jaren geleden moeten plaats gevonden hebben waarbij er financiële ondersteuning kwam van onder andere de ECB. In tegenstelling tot het hervormen bleven de discussies gaande, liepen de schulden op en zijn de hulpmiddelen van de ECB niet meer doorslaggevend.

In diverse landen in het Zuiden is de tijdelijke begrotingsdiscipline, welke nog lang niet vergelijkbaar is met de landen in het Noorden, reeds tot een einde gekomen. Voorbeelden hiervan zijn onder andere de stijgende minimumlonen in Portugal.

Het grootste probleem zit echter zoals de voorbije zomer in Griekenland. Waar dit land economisch gezien reeds lang uit de euro gezet moest zijn (en er zelfs nooit mocht deel van uitgemaakt hebben) wordt dit nu rechtgehouden door Europees en voornamelijk Duits geld.

Het misukken van het Kalergi plan

Er is amper sprake van verbetering in Griekenland en de schulden worden nu al niet terugbetaald. De economie krimpt er jaar na jaar, net als de competitiviteit. Als bijkomende ramp is er de gecreëerde vluchtelingencrisis die in Griekenland enorme proporties heeft aangenomen. Deze vluchtelingen kunnen sinds enige tijd niet meer doorstromen naar het Noorden waardoor deze allemaal in Griekenland blijven zitten.

Het ziet er naar uit dat de Duitse macht binnen de ECB niet voldoende is om een harde lijn door te drukken qua stabiliteit en begrotingsdiscipline. Indien deze situatie verder escaleert zal een uiteenspatten van de eurozone onvermijdelijk zijn. Politieke eensgezindheid is iets wat de komende jaren binnen Europa enkel moeilijker zal liggen waardoor deze geen steun zal verlenen aan de Europese muntunie.

Hierdoor zal de zaak escaleren waarbij ofwel de zwakke leden zullen gelost worden ofwel het risico waarbij de sterkste leden vertrekken. De kans dat landen als Nederland, Luxemburg of Oostenrijk willen achterblijven indien sterkhouder Duitsland voor een vertrek kiest is nagenoeg nihil. België daarentegen blijft zoals steeds een twijfelgeval.

Indien de politieke crisis in Griekenland opnieuw een hoogtepunt zal bereiken, eventueel aangevuld met problemen in Frankrijk of Italië, dan zal dit alles een stuk sneller gebeuren dan men vreest. De kans dat de wereldeconomie hier zonder schade zal uitkomen is behoorlijk twijfelachtig. Enige voorzichtigheid aan de dag leggen is dan ook niet misplaatst.

Heeft u spaargeld op de bank?
Haal het daar dan zo spoedig mogelijk weg!

Stel even dat het vertrouwen in de euro wegvalt. Wat heeft dat voor consequenties? Wat doet het met de waarde van ons huis, onze aandelen in Europa, onze aandelen buiten Europa, ons goud, ons zilver, onze economie? Belangrijk te weten is allereerst dat een val van de euro niet uit het niets zal komen. Er gaat wel het e.e.a. aan vooraf. Een crisis, een calamiteit. Het vertrouwen in een (groot) land valt om, de economie krijgt een tik en een maatregel die de ECB neemt valt vervolgens zo verkeerd dat zelfs Jan Publiek doorheeft dat het bezit van de euro een enorm risico inhoudt. Iedereen en zijn buurman willen tegelijk van de euro’s af.

Het afnemende vertrouwen in de euro kunnen we afzien aan de hoeveelheid geld die we samen aanhouden op de spaarrekeningen. Ik denk dat als u dat in de gaten houdt, u de signalen op tijd gaat zien… Maar je moet dan wel heel snel zijn als het signaal daar is dat mensen massaal van hun spaargeld in euro’s af willen. De vraag is, of je als outsider wel snel genoeg kan en zal reageren.
We zien dus op een gegeven moment dat ‘iedereen’ begrijpt dat de euro op omvallen staat. Men verschuift het spaargeld massaal van de bank naar cash. Dat gaat echter niet volledig, want zoveel papiergeld bestaat er niet. Er ontstaat dus een acuut tekort aan papiergeld. We zagen dat punt al eens in Griekenland. De eerste maatregel is dan dat je geen geld meer mag opnemen. Als dat gebeurd, dan ben je het haasje. Als je dan nog veel spaargeld op de bank hebt, kan er niet meer bij! Je bent te laat.

De vraag is wat er dan gaat gebeuren. Accepteren de mensen het, of komen er rellen. Je bent immers, en dat is iedereen dan wel echt duidelijk, de zeggenschap over je eigen geld kwijt.
Om rond te kunnen komen zal je buitenlandse aandelen op buitenlandse rekeningen of goud en zilver moeten verkopen. Je kan dan je rekeningen blijven betalen, ondanks de geldrestricties. Dat is dus aanvankelijk ongunstig voor de koersen aandelen, goud of zilver… Maar gunstig voor je korte termijn financiële welbevinden als je nu kan betalen met wat goud en zilver. Je raakt je huis niet kwijt en je hoeft geen kunst of onroerend goed te verkopen in een ongunstige markt. Immers heeft bijna niemand geld in het handje. Je hoeft ook geen nieuwe schulden aan te gaan als je goud of zilver hebt.

Maar snel daarna wordt het iedereen duidelijk dat goud en zilver, maar ook bijvoorbeeld een buitenlandse munt waar men nog vertrouwen in heeft, veel waard zijn. Het geld dat al cash was, wordt snel omgewisseld in die vorm en als eerste herstellen de koersen van goud en zilver. De euro wordt nog minder waard door het aanbod van cash geld in ruil voor goud, zilver en de eventueel wel vertrouwde buitenlandse munt (een rol die de US dollar de laatste 60 jaar vervulde).

Aandelen van internationale bedrijven met een grote exposure buiten Europa behouden hun waarde ook. Immers doet hun notering in de VS het prima, omdat het aandeel daar in de dure dollar noteert. Het heeft dus zin om uw aandelenportefeuille nu al internationaal te spreiden. Het is een hedge tegen de val van de euro. Ik raad dus aan om heel bewust aandelen van winstgevende bedrijven buiten Europa te kopen. Niet pas als de euro gevallen is, maar nu, voor eventueel zo’n situatie zich voordoet.U weet al dat ik het afraad om veel geld als spaargeld in euro’s bij de bank aan te houden. Koop er goud en zilver voor en bewaar het in elektronische vorm op een goud- of zilverrekening. Haal ook een paar zilveren munten in huis. Genoeg om minstens een maand zonder geld te kunnen, liefst drie maanden. Het ergste van de crisis is na drie maanden wel voorbij. Daarna is er waarschijnlijk wel een tijdelijke oplossing voor de crisis gevonden. Heb je genoeg zilveren munten, dan kan je die gedurende de drie maanden inwisselen voor een buitenlandse munt, of rechtstreeks in goederen.

Hoe waarschijnlijk is het dat de euro valt?

Ik kan daar kort over zijn. Dat is 100% zeker. Immers, nog nooit in de wereldgeschiedenis had een munt het eeuwige leven. De Amerikaanse dollar is nu records aan het zetten. De euro had haar eerste doodstrijd al zes jaar na de introductie. Iedere maand moet de ECB voor 80 miljard aan schulden bijkopen om de munt in het zadel te houden. Belachelijk! Wat voor munt hebben we het over als deze blijkbaar zo slecht is dat je haar slechts met een ongekend manipulatie interessant kan houden? Hoe stom is het volk dat zo’n munt blijft vertrouwen?

De Amerikaanse CME Group (Nasdaq: CME) is in de woorden van The Economist “The biggest financial exchange you have never heard of.” CME heeft z’n hoofdkantoor in Chicago en is eigenaar van 4 belangrijke indices: Chicago Mercantile Exchange (CME), Chicago Board of Trade (CBOT), New York Mercantile Exchange en de bekende Commodity Exchange, Inc (COMEX). Daarnaast bezit CME 25% van de S&P Dow Jones indices. Het is waarschijnlijk het grootste handelshuis ter wereld op het gebied van termijncontracten (futures) en opties gelieerd aan grondstoffen (commodities), rentevoeten, valuta handel, energie, weersverwachtingen, en vastgoed. In de ‘keuken’ van CME worden zonder twijfel vele financiële producten in elkaar geflanst die het daglicht niet kunnen verdragen. Dit is een financiële grootmacht vergelijkbaar met BlackRock en Goldman Sachs die wereldwijd financiële markten beïnvloedt in het kader van zelfverrijking.

Het is dan ook heel interessant om te lezen dat CME onlangs toestemming heeft gekregen om een rekening te openen bij de Federal Reserve zodat ze “de gelddeposito’s van hun klanten beter kunnen beschermen”. Het geld dat moet worden beschermd betreft voor het overgrote deel deposito’s van de ‘grote banken’ zoals JP Morgan, Citi, HSBC, Goldman Sachs, die worden gebruikt als dekking van het insolvabiliteitsrisico dat handel in futures met zich meebrengt. Het feit dat CME dit geld niet bij een van deze ‘big banks’ onderbrengt betekent naar alle waarschijnlijkheid dat ze bij deze banken liquiditeitsproblemen verwachten. Wat weet CME dat wij niet weten?

Feit is dat banken als HSBC, JP Morgan, Scotia, et al, grote posities hebben in edelmetaal termijncontracten op de COMEX. CME weet als geen ander dat de handel in goud/zilver termijncontracten (papieren goud/zilver) de werkelijke onderliggende hoeveelheid fysiek goud en zilver ver, ver overschrijdt. Op de COMEX is het naar verluidt 116x meer! Dus als een fractie van de schuldeisers z’n papier gaat inwisselen voor fysiek metaal dan implodeerd de COMEX als een mislukte kaassoufflé. Het is overigens allang niet meer de vraag of dit gebeurt, maar enkel wanneer. COMEX contracten hebben een ‘force majeur’ provisie die garandeert dat ze geld krijgen voor hun papier als er geen metaal meer is. Aangezien de onderliggende hoeveelheid metaal verre van toereikend is zal er veel geld moeten worden uitbetaald als de COMEX in elkaar stort.Het feit dat CME de deposito’s van de grote banken onderbrengt in een veilige, onafhankelijke locatie betekent dat de default wel eens nabij zou kunnen zijn. En als er eenmaal bekend wordt dat de hoeveelheid fysiek goud en zilver veel lager ligt dan de papieren handel suggereert dan zouden de edelmetaal prijzen wel eens flink kunnen stijgen.